ทอม ครูซ และ พ่อแม่ของผม
ผมกำลังดู mission impossible อยู่ครับ
ระหว่างที่ผมกำลังดูทอม ครูซ ทำภารกิจที่เป็นไปไม่ได้อยู่นั้น
อยู่ดีๆผมก็สงสัยว่า ทำไมอเมริกาเขาถึงมีสายลับเก่งๆ ฮีโร่เท่ๆ
มีพระเอกใจหล่อๆแบบนี้อยู่เยอะเหลือเกิน
ทำไมถึงพยายามนำเสนอเรื่องราวแบบนี้อยู่ตลอดหลายทศวรรษ
จนทำให้เรารู้สึกว่า ทหาร ตำรวจ ของบ้านเขามันดูดีเหลือเกิน
จนกระทั่งดูหนังจบผมก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม
วันรุ่งขึ้นผมพาพ่อกับแม่ไปเยี่ยมพ่อของแฟนที่ป่วยที่อำเภอบ้านบึง จังหวัดชลบุรี
ไปถึงก็เกือบบ่ายๆ หาอะไรกิน นั่งคุยกันไม่นาน
ผมก็ชวนพ่อกับแม่ไปเดินออกกำลังที่สนามฟุตบอลประจำอำเภอบ้านบึง
ซึ่งผมไปวิ่งออกกำลังกายทุกครั้งที่มา
ปกติบรรยากาศที่นั่นดีมากครับ เห็นวิวภูเขา
เห็นพระอาทิตย์ตกลงมาบนทิวต้นมะพร้าว
เวลาอากาศดีๆก็เห็นหมอกบนยอดเขาอีกด้วย
ก่อนที่จะมาผมก็คุยไว้เยอะ ว่าจะพาพ่อกับแม่มาดู
แต่พอมาถึงไม่เป็นอย่างที่คาดน่ะสิครับ ฝนดันตกลงมา
เราเลยไม่มีทางเลือก ต้องนั่งคุยกันหลบฝนอยู่บนอัฒจรรย์ฝั่งมีหลังคา
ไม่มีวิวอะไรให้ดูทั้งนั้น นอกจากนั่งดูฝนพรำลงมา
แต่โชคยังดีที่ฝนตกอยู่ได้สักพักใหญ่ก็หยุด เมื่อฝนเริ่มปรอยเบาๆ
ผมจึงลงไปวิ่งออกกำลังกาย โดยพ่อกับแม่ยังคงนั่งดูอยู่บนอัฒจรรย์
แล้วอยู่ๆผมก็นึกย้อนไปในวัยเด็ก ว่าถึงผมจะเตะฟุตบอลแข่งอยู่บ่อยครั้ง
ตั้งแต่มัธยมจนมหาวิทยาลัย แต่เท่าที่จำความได้ พ่อกับแม่ไม่เคยไปดูผมที่สนามเลยสักครั้ง
และความฝันของผมในตอนเด็กที่อยากจะติดทีมชาตินั้น
ส่วนหนึ่งของความฝัน คือการมีเขาสองคนนั่งให้กำลังใจอยู่บนอัฒจรรย์ด้วย
วันนี้ผมวิ่งอยู่คนเดียวทั้งสนาม ไม่ได้แข่ง่กับใคร ไม่ได้เตะฟุตบอล และไม่ได้ติดทีมชาติ
ถึงกระนั้นทุกครั้งที่วิ่งผ่านตรงหน้า ผมพยายามหันมาโบกมือให้พ่อกับแม่
และจะว่าไป ความรู้สึกมันดีมาก ตอนแรกผมก็ไม่รู้ว่าทำไม
แต่พอคิดไปจึงตกผลึกว่า มันเป็นภาพที่ผมอยากเห็นมาตลอด แต่ไม่เคยได้เห็นนั่นเอง
ในที่สุดถึงแม้วันนี้ผมจะไม่ได้แข่งอะไรกับใคร และไม่ได้ทำอะไรสำเร็จ
แต่กลับรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจดีเหลือเกิน
ในตอนเด็กๆที่ผมนั่งดูฟุตบอลอยู่ที่บ้าน นักฟุตบอลทั้งไทยและต่างประเทศคือฮีโร่ของผม
พวกเขาคงไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม
เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมโตมาเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ เพราะอยากมีชีวิตที่ดี ได้ทำอาชีพที่รักแบบพวกเขา
จนกระทั่งกลายเป็นคนที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ ถึงแม้จะไม่ได้ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่อะไร
ย้อนคิดกลับไปอีกที หรือว่าคนอเมริกันรู้อยู่เสมอว่าหากสร้างฮีโร่เอาไว้เยอะๆ
มันจะมีเด็กมากมายได้ดู และมีความประทับใจ จำฝังในความทรงจำไปจนโต
ซึ่งมันจะเป็นส่วนผลักดันให้เด็กพวกนั้น เติบโตมาเป็นฮีโร่ในชีวิตจริงของใครหลายคน
แถมยังเป็นตัวอย่างให้เด็กรุ่นหลังต่อไปอีกด้วย
แน่นอน ผมก็เป็นหนึ่งในคนที่เติบโตมาจากเด็กเหล่านั้นเหมือนกัน
เด็กที่อยากจะเติบโตมาเป็นฮีโร่เหมือนที่เคยดูเมื่ออายุยังน้อย
และไม่รู้ทำไม ตอนที่ผมโบกมือให้พ่อกับแม่บนอัฒจรรย์
ผมมองลึกลงไปในสายตาพวกเขา
ผมรู้สึกเหมือนว่าผมเป็นฮีโร่คนนึงสำหรับพวกเขาไปเรียบร้อยแล้ว
ระหว่างที่ผมกำลังดูทอม ครูซ ทำภารกิจที่เป็นไปไม่ได้อยู่นั้น
อยู่ดีๆผมก็สงสัยว่า ทำไมอเมริกาเขาถึงมีสายลับเก่งๆ ฮีโร่เท่ๆ
มีพระเอกใจหล่อๆแบบนี้อยู่เยอะเหลือเกิน
ทำไมถึงพยายามนำเสนอเรื่องราวแบบนี้อยู่ตลอดหลายทศวรรษ
จนทำให้เรารู้สึกว่า ทหาร ตำรวจ ของบ้านเขามันดูดีเหลือเกิน
จนกระทั่งดูหนังจบผมก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม
วันรุ่งขึ้นผมพาพ่อกับแม่ไปเยี่ยมพ่อของแฟนที่ป่วยที่อำเภอบ้านบึง จังหวัดชลบุรี
ไปถึงก็เกือบบ่ายๆ หาอะไรกิน นั่งคุยกันไม่นาน
ผมก็ชวนพ่อกับแม่ไปเดินออกกำลังที่สนามฟุตบอลประจำอำเภอบ้านบึง
ซึ่งผมไปวิ่งออกกำลังกายทุกครั้งที่มา
ปกติบรรยากาศที่นั่นดีมากครับ เห็นวิวภูเขา
เห็นพระอาทิตย์ตกลงมาบนทิวต้นมะพร้าว
เวลาอากาศดีๆก็เห็นหมอกบนยอดเขาอีกด้วย
ก่อนที่จะมาผมก็คุยไว้เยอะ ว่าจะพาพ่อกับแม่มาดู
แต่พอมาถึงไม่เป็นอย่างที่คาดน่ะสิครับ ฝนดันตกลงมา
เราเลยไม่มีทางเลือก ต้องนั่งคุยกันหลบฝนอยู่บนอัฒจรรย์ฝั่งมีหลังคา
ไม่มีวิวอะไรให้ดูทั้งนั้น นอกจากนั่งดูฝนพรำลงมา
แต่โชคยังดีที่ฝนตกอยู่ได้สักพักใหญ่ก็หยุด เมื่อฝนเริ่มปรอยเบาๆ
ผมจึงลงไปวิ่งออกกำลังกาย โดยพ่อกับแม่ยังคงนั่งดูอยู่บนอัฒจรรย์
แล้วอยู่ๆผมก็นึกย้อนไปในวัยเด็ก ว่าถึงผมจะเตะฟุตบอลแข่งอยู่บ่อยครั้ง
ตั้งแต่มัธยมจนมหาวิทยาลัย แต่เท่าที่จำความได้ พ่อกับแม่ไม่เคยไปดูผมที่สนามเลยสักครั้ง
และความฝันของผมในตอนเด็กที่อยากจะติดทีมชาตินั้น
ส่วนหนึ่งของความฝัน คือการมีเขาสองคนนั่งให้กำลังใจอยู่บนอัฒจรรย์ด้วย
วันนี้ผมวิ่งอยู่คนเดียวทั้งสนาม ไม่ได้แข่ง่กับใคร ไม่ได้เตะฟุตบอล และไม่ได้ติดทีมชาติ
ถึงกระนั้นทุกครั้งที่วิ่งผ่านตรงหน้า ผมพยายามหันมาโบกมือให้พ่อกับแม่
และจะว่าไป ความรู้สึกมันดีมาก ตอนแรกผมก็ไม่รู้ว่าทำไม
แต่พอคิดไปจึงตกผลึกว่า มันเป็นภาพที่ผมอยากเห็นมาตลอด แต่ไม่เคยได้เห็นนั่นเอง
ในที่สุดถึงแม้วันนี้ผมจะไม่ได้แข่งอะไรกับใคร และไม่ได้ทำอะไรสำเร็จ
แต่กลับรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจดีเหลือเกิน
ในตอนเด็กๆที่ผมนั่งดูฟุตบอลอยู่ที่บ้าน นักฟุตบอลทั้งไทยและต่างประเทศคือฮีโร่ของผม
พวกเขาคงไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม
เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมโตมาเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ เพราะอยากมีชีวิตที่ดี ได้ทำอาชีพที่รักแบบพวกเขา
จนกระทั่งกลายเป็นคนที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ ถึงแม้จะไม่ได้ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่อะไร
ย้อนคิดกลับไปอีกที หรือว่าคนอเมริกันรู้อยู่เสมอว่าหากสร้างฮีโร่เอาไว้เยอะๆ
มันจะมีเด็กมากมายได้ดู และมีความประทับใจ จำฝังในความทรงจำไปจนโต
ซึ่งมันจะเป็นส่วนผลักดันให้เด็กพวกนั้น เติบโตมาเป็นฮีโร่ในชีวิตจริงของใครหลายคน
แถมยังเป็นตัวอย่างให้เด็กรุ่นหลังต่อไปอีกด้วย
แน่นอน ผมก็เป็นหนึ่งในคนที่เติบโตมาจากเด็กเหล่านั้นเหมือนกัน
เด็กที่อยากจะเติบโตมาเป็นฮีโร่เหมือนที่เคยดูเมื่ออายุยังน้อย
และไม่รู้ทำไม ตอนที่ผมโบกมือให้พ่อกับแม่บนอัฒจรรย์
ผมมองลึกลงไปในสายตาพวกเขา
ผมรู้สึกเหมือนว่าผมเป็นฮีโร่คนนึงสำหรับพวกเขาไปเรียบร้อยแล้ว